روی دیگر زندگی

 

اما حس مرگ شاید چیزی بود که آن شب رهایش نکرد.

مردی که مرگ را تا پایان حس کرده بود، مرگ را زیسته بود ، هم در روح و هم در جسم  ....

او دیده بود مرگ پایان زندگی نیست ... تنها روی دیگر زندگی است.

مرگ اگر نسخه ای اغراق شده برای پایان زندگی نبود ، بهانه‌ای بود برای بخشیدن زندگی به آنهایی که هنوز معنای آن را درنیافته‌اند.

او شاید ... فقط شاید ... خود را بدهکار این وظیفه می دانست.

 

پ.ن

۱- این متن را از کتابی که در حال خواندنش هستم بنام سرو ، سپید ... سرخ نوشته آقای جهانگیر شهلایی که رمانی ایرانی است انتخاب کردم و به موقع خودش ان شا الله در موردش خواهم نوشت.

۲- همزمان ابله داستایوفسکی را هم می خوانم و رمان نسبتا پر حجمی هست.

۳- هوا بس ناجوانمردانه گرم است در این گرمترین روزهای سال جای خنکم آرزوست.