آقای شوهر

آقای شوهر چند وقتی هست که رفته تو نخ سیگار و حتی چند باری هم که تو خانه راحت بودیم از من خواست که گاهی باهاش همراهی کنم!! من هم برای اینکه ناراحت نشه و از آنجا که دوست داشتم یکبار هم که شده امتحان کنم ببینم این همه سر و دست شکستن برای چی هست یکبار یکی از نصفه سیگارهایش را گرفتم و پُکی زدم و بعدش کلی سرفه و این حرفا .

راستش درست نمی دانم از کی شروع به سیگار کشیدن کرد ؟! اما مطمئنم که چند ماهی بیشتر نیست و قبل ترها تفنّنی چی میشد دری به تخته می خورد تا سیگاری روشن کند.

خیلی سرش غرغر کردم و هر وقت پاکت سیگارش را در می آورد که روشن کند حسابی براش چشم و ابرو نازک می کنم .

احساس میکنم مدتی بود که سیگار کشیدنش خیلی کمتر شده اما دور از چشم من بیرون از خانه در به همان منوال می چرخید.

پنج شنبه زودتر آمد خانه و دوش گرفت و سعی کرد حال و هوای همیشگی را نداشته باشه .

بهش گفتم دهنت بوی سیگار میدهد کمی چهره اش در هم شد بلند شد و از رو میز پاکت سیگارش را برداشت و یک نخ سیگار روشن کرد و برگشت سمت من که من داد زدم: " اَه ... علی خفه شدم !! برو بیرون مگه قرارمون نبود که دیگه تو اتاق سیگار نکشی ! " که دست علی بالا رفت و بعدش صورتم داغ شد و احساس سوزش بعد از آن ...

دنیا جلوی چشم هام تاریک شد و سرم گیج می رفت و تا ربعی از ساعت متوّجه اطراف نبودم حتی گریه هم نکردم ...

 

همین .

 

پ.ن

شاید نباید این موضوع و این اتفاق شخصی را اینجا می نوشتم و شاید فکر کنید مایه آبروریزی و حتی شرمساری باشد یا شاید هم باید مخفی اش کرد اما تا نمی نوشتم بغضم خالی نمی شد.

از این دست مشاجرات تو زندگی هر زوجی ممکنه کم و بیش اتفاق بیافتد ولی باید مدیریتش کرد اما این به این معنی نیست که قایمش کنی و بگی چیزی نبود به هر حال یک چیزی این وسط از بین رفت و از طرفی هم برای آرامش خودت و دوام زندگی مشترک زیاد نباید بزرگش کرد.

شاید اشتباه از من بود خیلی رو اعصابش بودم و این روزها حال و روز خوبی به واسطه پاره ای از اتفاقات نداشت ولی کارش را درک نکردم.

رفت بیرون و آمد و تمام سعی خودش را کرد تا از دلم دربیاره اما من چهل و هشت ساعته که باهاش حرف نزدم.