نفس راحت

 

                                     

 

تمام شد این جمله ای بود که امروز از خیلی ها شنیدم .

بعد از اینکه از خواب بیدار شدم اولین کارم برداشتن موبایل از کنار تخت و رفتن سراغ کانال خبر فوری و چک کردن نتایج اولیه انتخابات بود و بعدش بلافاصله روشن کردن تلویزیون جهت اطمینان بیشتر از آنچه خوانده بودم و سپس یک نفس راحت لذت بخش از اینکه جریان مقابل دست کم در این مقطع متوقف شد . 

همین موضوع مسأله کمی نیست  و به نظرم در میان این همه ناامیدی ها که سایه اش بر سر این مُلک و مردمانش افتاده این اتفاق بارقه ای از امید هست هر چند شاید ناچیز باشد و هرچند که تجربه‌های گذشته به ما آموخته چندان نمی توان به آن دلخوش بود.

امیدوارم سنگ اندازی ها جای وفاق و همدلی را بگیرند و صدای پر طنین مردمی که به تغییر رای دادند و هم آنانیکه با رای ندادن خودشان باز هم به نوعی به تغییر رای دادند جایی برای صدای اقلیت کوچک اما قدرتمند موسوم به پایداری باقی نگذارد.

انتظار زیادی از روزها و ماههای در پیش ندارم اما همین حداقل امید به روزهای کمی بهتر و بافتن رویای روشنایی سپیده دم برایم دلخوش کنک هست .

باشد که چنین بادا ...

         

دو قطبی امروز

 

ظاهراً دو قطبی آقایان جلیلی _ پزشکیان شکل گرفته و سرآقای قالیباف هم دوباره بی کلاه خواهد ماند و ناچارند به همان ریاست مجلس شورای اسلامی رضایت بدهند.

نظر شخصی خودم در مورد کاندیداها البته با توجه به آنچه در مناظرات دیدم آقای پور محمدی بود و ایشان نگاه و تفکر درست تری نسبت به ۵ نفر دیگر داشتند و کاش دوقطبی که گفتم یک سرش با حضور ایشان شکل می گرفت.

زمانی تصور می رفت شاید ریشه یک سری از مشکلات کشور ناشی از یک دست نبودن مجلس و دولت باشد که سه سال اخیر نشان داد که نه تنها این گذاره درستی نیست بلکه سبب ایجاد توهم کاذب و نادیده گرفتن بیشتر اکثریت جامعه ایرانی خواهد شد و سر و صدای یک اقلیت پر هیاهو گوش همه را کر خواهد کرد.

با این شرایط تحمیلی حداقل ایده درست در حال حاضر برای راه تنفس بیشتر جامعه از مسیر یک دست نبودن قوه مقننه و مجریه می گذرد وگرنه تا نگاه اصلی درست نشود مشکلات اقتصادی و تورم سر جای خودشان هست.