کوری

 

... معرفی کتاب ...

 

رمان کوری حکایت یک همه گیری جمعی است ! یک نابینایی دسته جمعی در شهری بی نام و نشان و در میان انسان هایی که حتی نامشان را هم نمی دانیم و آنها را با شغلشان یا علائم ظاهریشان خواهیم شناخت !

چندباری تو سایت های کتاب اسمش توجهم را جلب کرده بود و کنجکاو بودم روزی بخوانمش و تا اینکه آن را بطور اتفاقی دربین کتاب های کتابخانه کوچکِ دوستم دیدم و خواندن مقدمه مترجم باعث شد تا کتاب را برای مطالعه قرض کنم.

با آن چیزی که من در موردش فکر می کردم متفاوت بود و یک مقدار در بعضی از صفحات حوصله سر بر هست شاید هم این احساس ناشی از این باشد که از موضوعات اینچنینی زیاد فیلم دیده ام و در مقایسه با آنها جذابیت چندانی برایم نداشت.

ولی این چیزی از ارزش این کتاب کم نخواهد کرد و یقینا یادآوری اینکه موقعیت انسان بعنوان حاکم مطلق کره زمین که تا چه حد متزلزل و آسیب پذیر است ( همین کرونا که تازه شروعش هست راببینید ) . 

کوری در واقع انتقادی به هنجارهای اجتماعی جهان مدرن است. 

 

                                 ه  

تاکید نویسنده  «  ژوزه ساراماگو » براین حقیقت است که اعمال انسانی در موقعیت معنا می شوند.

کوری یک اثر تمثیلی بیرون از حصار زمان و مکان است که آشفتگی انسان معاصر را به تصویر می کشد و سعی در نقد اطاعت کورکورانه ، خشونت و میلیتاریسم در درون داستانش دارد.

مثل همیشه بهتر است داستان را لو ندهم تا اگر خواستید بخوتنید لذت کشفش کم نشود.

ژوزه ساراماگو نویسنده پرتغالی این کتاب متولد ۱۹۲۲ میلادی است و نخستین رمان خود به نام «  کشور گناه » را در سال ۱۹۴۷ نوشت و در دوران دیکتاتوری سالازار او به حزب کمونیست پرتغال پیوست ولی خودش در جایی گفته است :

« که هیچگاه ادبیات را در خدمت ایدئولوژیش بکار نبرده است. »

گفتنی است که این کتاب جایزه ادبی نوبل ۱۹۹۸ را هم نصیب ساراماگو کرده است و بارها در ایران تجدد چاپ شده است.

آخر اینکه پایان کتاب بی شباهت به خیلی از فیلم های ایرانی نیست .

 

 

گزیده ای از متن از کتاب

به پسرک گفت: نخور ! دیگر نخور ! الان همه مان آب تازه می خوریم. به آشپزخانه رفت و با یک بطری برگشت ، نور از ورای بطری می درخشید و باعث می شد محتوای گرانبهایش برق بزند. بهترین لیوانهایشان را هم آورد و گفت حالا دیگر همه باهم بنوشیم ، دست های لرزان کورمال کورمال لیوان ها را سراغ کردند.