ماه من ! غصه اگر هست ، بگو باشد ...
معنی خوشبختی بودن اندوه است !
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور ...
چه بخواهی و چه نه ، میوه یک باغند !
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر پشت هر کوه بلند سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ...
که خدا هست و خدا هست هنوز ...
مهین رضوانی فر
ولنتاین بهانه ای ست برای کسانی که دنیایشان خالی از شاملو و فروغ است
نه برای من که هر روز خدا بهانه می تراشم تا از حادثه ی چشمانت شعر بگویم
نه برای من که مُهر دوست داشتن ات درتمام صفحات تقویم ام حک شده است
علی سلطانی
دومین فیلمی که در جشنواره فیلم فجر سی هفتم موفق به دیدنش شدم « سرخ پوست » بود !
فیلم سرخ پوست ساخنه آقای نیما جاویدی فیلمی قصه گو با داستانی روان و فاقد هرگونه پیچیدگی های معمول بود.
شروع خوبی داشت اما پایان فیلم را من در نیمه نخست فیلم حدس زدم .
بار اصلی فیلم بر روی دوش نوید محمدزاده و پریناز ایزدیار بود.
نوید محمدزاده با کارکتر متفاوتی از آنچه از او سراغ داریم در این فیلم ظاهر شده بود که نکته جذاب فیلم از لحاظ من بود.
طراحی لباس خوب و طراحی صحنه بد نبود و از وسایلی که در سال وقوع داستان فیلم وجود نداشتند استفاده شده بود تو همه اینها تلویزیون مبلی و آنتن دهه شصتی آن و پخش تبلیغش خیلی تو ذوق می خورد.
تغییر رفتار قهرمان فیلم در پایان آن به یکباره و بی منطق می نمود ...
بهتر بود این فیلم را در شبکه نمایش خانگی می دیدم تا تو سینما !!
پ.ن : این نقد فیلم نیست چون در تخصص من نیست بلکه حس و حال و ارزیابی من پس دیدن فیلم است.
امسال خیلی غیر منتظره و شانسی موفق شدم برای اولین بار فیلم های جشنواره فیلم فجر ( جشنواره سی هفتم ) را در زمان برگزاری خود جشنواره ببینم !
چهار فیلمی که دیدم و به مرور در موردش خواهم گفت :
زهر مار ( کارگردان سید جواد رضوی )
دیدن این فیلم جرم است ( کارگردان رضا زهتابچیان )
سرخ پوست ( کارگردان نیما جاویدی )
رد خون ( کارگردان محمد حسین مهدویان )
و اما زهرمار که یک درام اجنماعی با مایه هایی از طنز و شوخی است.
ماجرای فیلم درباره یک مداح و یک فروشنده مواد می باشد که در طی داستان در کنار یکدیگر قرار می گیرند یک فیلم فارسی با همه مولفه هایش که شما را تا آخر فیلم با خود همراه می کند.
بهتر است بیشتر از این در مورد داستان نگویم تا اگه فیلم را دیدید جذابیت تماشای آن حفظ شود.
بازی سیامک انصاری مثل همیشه دیدنی و جذاب است و البته شبنم مقدمی بازیگر مقابل او بسیار خوب از عهده نقشش برآمده است.
در این فیلم شقایق فرهانی و برزو ارجمند هم نقش ایفا می کنند.
نقش اصلی فیلم یعنی حشمت از نظر من صادق و راستگو بود اما آدم هایی که اورا احاطه کرده بودند افراد ناسالم با انگیزه های مشکوک بودند.
سوژه فیلم تکراری است همان آدم های مذهبی ریاکار سال های اخیر که زیاد دیده ایم ...
به هر حال دیدن این فیلم با اینکه ممکنه سطحی و مبتذل به نظر بیاید خالی از لطف نیست .
پ.ن : این نقد فیلم نیست چون در تخصص من نیست بلکه حس و حال و ارزیابی من پس دیدن فیلم است.
حقیقت تا بیاید پاشنه کفش هایش را بالا بکشد ٬ دروغ نیمی از جهان را در نوردیده است !
مارک تواین
