دقّت کردید تو ایران همه یک طوری رفتار می کنند که سرشان کلاه رفته و چون این احساس را دارند پس فکر می کنند حق دارند و باید سر دیگران کلاه بگذارند !!
اصلا طرف یک طوری رفتار می کند که طلبکار هست و تاوان همه اتفّاقات زندگیش را می خواهد از شما بگیرد !!
چیزی که الان دارم میگم شاید عمومیت نداشته باشه و هرجایی یا هر محله ای شرایط خودش را داشته باشه اما من بی سر و صداترین و بی روح ترین محرم زندگی ام تا الان را دیدم و تجربه کردم.
نمی دانم دلیلش چی بود ؟؟
مربوط به گرانی ها و سنگین شدن مخارج بود ؟؟ یا خدای نکرده زبانم لال بی تفاوت شدن مردم ؟؟
شاید هم ...
به هرحال این محرمی نبود که هر سال می آمد و می دیدم.
ظهر عاشورا آمد و من نفهمیدم که ظهر شده !!
ظهر تاسوعا رفتم مسجد محلمان که همیشه تو دهه محرم برنامه های مفصلی دارد وقتی می خواستیم بریم داخل به علیرضا گفتم : « چرا اینقدر امروز خلوته انگار نه انگار که تاسوعاست !! » آخه سال های پیش هر وقت می خواستی بری داخل بواسطه جمعیت زیاد راه پیدا نمی کردی اما با کمال تعجب خیلی راحت رفتم داخل و وضو گرفتم برخلاف همیشه نماز ظهر و عصر تاسوعا را به جماعت خواندم.
خلاصه برای من که اینجوری بود ...
شما را نمی دانم ؟؟
تصور من از آینده چیزی گنگ و نامفهوم است،چیزی ترسناک و در عین حال کاملا مبهم ...
مثل این می ماند که در قایقی در میان اقیانوس نشسته باشی و سطح اقیانوس را مه گرفته باشد و تو ندانی در چند متری تو چه چیزی وجود دارد ؟؟ در این وضعیت آیا خبری از افق های دور و ملموس هست تا مسیرت را به آن سوی تنظیم کنی؟؟
هر وقت به آینده فکر می کنم سرم گیج می رود بی درنگ به سوی تخت خواب می روم و چشمهایم را می بندم و سعی می کنم فراموش کنم.
گرچه همیشه سعی می کردم خود را برای آینده مهیا کنم اما دیگر این فضای گنگ و مه آلود که هیچ پرتویی از پرتوهای خورشید قادر نیست آنرا بشکافد رمقی و حوصله ای برایم باقی نگذاشته است.
به هر حال فکر می کنم همین امروز و فردای ملموس بهتر است و آنرا چونان در آغوش می کشم و محکم نگهش می دارم مبادا که بگریزد ولی او هم اهل ماندن نیست پس بهتر آنست با آنکه گریز پا و عجول هست با هر ترفندی که شده بیشتر از حضورش بهره ببرم.
امید همچون کور سویی خیالی در ذهنم وادارم می کند پارو بزنم و نگاهم را به داخل و امواج کنار قایق بدوزم این شاید یگانه داشته من است.
پ.ن
الان این فقظ یک نوشته است و حال من هم از همیشه خوبتر هست .
پوزش از اینکه مدتی نبودم و نتوانستم مطالب دیگر وبلاگ ها را که همیشه لطف دارند دنبال کنم.
یک هفته ای به جهت تغییر حال و هوا بعد از مدت ها رفتیم مسافرت و مقصدمان اردکان و یزد بود.
خیلی خوش گذشت و از نکات جالب این سفر دوری از هرگونه فضای مجازی و اخبار و اتفاقات روز و اطراف بود .
بعد از سفر هم به توصیه پزشک مجبور به عمل جراحی شدم که الحمد الله مشکل خاصی نبود و الان هم خدا را شکر رو به راه هستم.
توقیق اجباری این مساله هم استراحت پزشکی و مرخصی استعلاجی دو هفته ای بود.
در این مدت هم سعی کردم از فضای مجازی کاملا دور باشم .
شاید می خواستم خودم را امتحان کنم !
امروز بعد از تقریبا یکماه رفتم سر کار و تصمیم به بازگشت مجدد و از امروز روزه فضای مجازی ام را هم شکستم !!
اما خداییش این یکماه که سر کار نرفتم خیلی بهم حال داد. 
هر روز برای پیاده روی به پارک می روم این اواخر توجه و رسیدگی چندتا از خانم ها نسبت به گربه های پارک توجهم را خیلی به خودش چلب کرده است.
یکیشون که براشون سفره پهن می کند و برای هرکدامشان یک اسمی گذاشته و به اسم صداشون می کند و جالب اینکه بهشون امر و نهی هم می کند !
خلاصه اینکه عشق و حالی این بندگان خدا با این گربه ها می کنند و الحق و الانصاف کم و کسری هم براشون نمی گذارند و از این رهگذر گربه های پارک همه مثل گالفیلد حسابی خپل و چاق و چله شده اند.
دخترکان سگ به دست هم که بعضی هاشون دو سگ کوچیک و بزرگ به همراه دارند و معمولا شب ها تشریف می آورند که دیگه جای خودشان را دارند !
جالب اینکه روز به روز هم بر تعدادشان افزوده می شود.
حالا علت این همه گرایش به حیوانات در مردم از کجا ناشی می شود واقعا برای من جای سوال دارد؟
پنج شنبه عصر جایی بودیم و اتفاقی برنامه درسهایی از قرآن آقای قرائتی را دیدم اونجا هم آقای قرائتی خاطره ای از شهیدمحراب آیت الله اشرفی اصفهانی گفت و داستان حلالیت خواستن از گربه منزل که به علت گوشت دزدی با عصا زده بودندش و اینکه از آن به بعد ایشان هر شب ظرف غذایی به آن گربه می داده اند (به نقل از مضمون ) .
البته این داستان را با اوضاع و احوالی که این روزها می بینیم نباید مقایسه کرد . فقط خواستم بگم احسان به حیوانات خوب هست و پسندیده اما این گرایشی که این اواخر در عده ای بوجود آمده از جنس دیگری است.
خلاصه که کم کم داره به گربه ها حسودیم میشه !
دیشب از مراسم عزاداری برمی گشتیم و پیاده بودیم که نزدیک محلمان خانه ای نذری می دادند.
علی گفت : بیا نذری بگیریم و بریم خانه و واستادیم تو صف نذری .
بعد از کلی معطلی و اینجور حرفا دیگه دو سه نفر مانده بود که به من برسد یک آقایی آمد جلوی در و گفت: خانم ها نذری تمام شد و چندتایی بیشتر نمانده و وانستین !
یک دفعه قیامتی برپا شد و نفرات پشتی به سوی درب خانه هجوم آوردند و صف بهم خورد و دعوای شدیدی هم چند لحظه بعد از این حرکت بین کسانی که نوبتشان رسیده بود و آنهایی که از عقب هجوم آورده بودند در گرفت .
چشمتان روز بد نبیند چه فحش هایی که رد و بدل نشد !!
در این گیر و دار یک خانم نسبتا قوی هیکل یکی از خانم ها را هل داد که خورد به من و بنده خدا تعادلش را از دست داد و غذایش ریخت روی چادرم .
از عصبانیت داشتم منفجر می شدم اما خودم را کنترل کردم.
خلاصه سهم من از ماجرای نذری این بود !
آخرش هم بی خیال شدم و فقط با نذری که علی توانسته بود بگیره برگشتیم خانه!
باز سمت آقایون بهتر بود و آنها با تمام شدن نذری راحت تر کنار آمده بودند !
آدم صحنه هایی می بیند که ... ولش کن فقط می توانم بگویم متاسفم برای خودمان .
قصه ماه را زیاد شنیده ایم ...
قصه آب که درست مقابل چشمایت بی آبرو شد ...
قصه چشمهایت که نذر چشم های حسین (ع) شد ...
به پایان قصه برادریت که می رسیم دلم از جا کنده می شود
می دانم آخر قصه تو حسین کمر خم می کند ...
آخر قصه تو حسین تنها می شود ...
تنهاترین سردار ...
